boek mijn laatst gelezen boek is meer dan alle modermismen van kees van kooten. het boek bestaat uit allemaal korte verhalen, sommige al eerder gepubliceerd en sommige zijn helemaal vers. kees van kooten schrijft over de meest normale dingen, het leven en al wat daarin gebeurt. toch is het niet saai om kees van kooten te lezen, omdat hij van elke doodnormale gebeurtenis een leuke of soms droevige kant zo benadrukt dat het heel herkenbaar, maar toch uniek is. in meer dan alle modernismen schrijft hij echt alleen maar korte stukjes, vooral zijn kinderen zijn een geliefd onderwerp. of zij daar ook zo blij mee zijn vraag ik mij af, ze worden wel aan heel lezend nederland ten toon gesteld. al hun leuke en schattige trekjes worden uitgebreid beschreven, maar ook hoe ze reageerden op heel persoonlijke dingen wordt door hun vader beschreven in zijn verhalen. dochter kim is nu volwassen en speelt in film en ik kan me dan voorstellen dat je niet zit te wachten op commentaar als: "leuke foto met die vogel op je kop!" het is wel een hele leuke foto, hij staat bij een stukje over een uit het nest gevallen zanglijster. van kooten brengt het jong groot, samen met zijn kinderen. het beest wordt echter te tam en dan wordt besloten om het vogeltje toch maar weer vrij te laten. de angst is dan al groot dat hij te tam geworden is en dat hij door de katten gevangen zal worden. deze angst wordt dan ook bewaarheid als van kooten het ontzielde vogeltje vindt tussen de bloemen. hij begraaft het en verteld vervolgens aan zijn kinderen dat de vogel misschien volgend jaar wel weer terug zou komen, als het weer mooi weer wordt. dan vraag ik mij dus af, of dit verhaal nou helemaal de werkelijkheid beschrijft of niet. waarschijnlijk hebben ze inderdaad wel een uit het nest gevallen vogel groot gebracht, maar heeft niemand het ooit nog weer gezien nadat ze het de vrijheid hadden teruggegeven. ook van kooten zelf niet, maar in het kader van het verhaaltje heeft hij er nog maar wat bij verzonnen. iets wat natuurlijk best had kunnen gebeuren, maar ik neem aan dat hij dat dan wel aan zijn kinderen vertelt, voor hij het publiceert hij vertelt de meest leuke dingen over zijn familieleden, dingen die inderdaad overal kunnen gebeuren. daarom schrijft hij er ook over, hij heeft ook een normaal gezin en omdat hij weet dat mensen zich daar in herkennen schrijft hij over hoe normaal zijn gezin wel niet is. toch geloof ik niet dat zijn gezin vergeleken kan worden met een standaard gezin uit een standaard plaats in nederland. het moet toch een effect hebben op je familieleven als jij met je hoofd op televisie bent geweest of zelfs zoals bij kees van kooten, iedere week op televisie bent. van kooten beschrijft in het stukje over een waar zwembad in een handomdraai in de achtertuin de nadelen van dat bekend zijn. hij wil niet met zijn kinderen naar het zwembad, omdat ze roepen he, dat is kees van kooten, van kloot en debiel. dat stukje is voor mij een reden om te denken dat hij wel erg graag zou willen dat alles normaal was, maar dat het dat toch niet is. als hij werd herkend door mooie blonde meisjes zou het minder erg vinden, maar scheldende puberjochies vindt hij, en terecht, niets. voor zijn kinderen moet dat toch ook niet leuk zijn, want als je ergens bent met je vader, wil je dat hij er voor jou is en niet om uitgescholden te worden in het zwembad. de poging met het zelfbouw zwembad mislukt jammerlijk en dat is dan weer meesterlijk beschreven, met een soort droeve klank erin. kees van kooten weet namelijk dat hij nu weer naar het zwembad moet met zijn kinderen en dat hij wordt uitgescholden vindt hij niet erg. het probleem is dat zijn kinderen er getuige van zijn. omdat kees van kooten graag veel dingen anders zou zien, weet hij die meesterlijke droefheid te creeren je voelt met hem mee en je lacht om zijn komische verhalen. er zijn echter ook stukjes waar mij de tranen bij in de ogen schieten. dan denk is aan de vader die in de ogen van zijn hele gezin mislukt is, omdat hij niet technisch is. zijn broer kan alles veel beter, wrijft zijn vrouw er 's avonds ook nog in. zij bedoelt het waarschijnlijk niet eens zo cru, maar doordat ze het zegt voelt hij zich helemaal mislukt en staat hij 's nachts op om het horloge van zijn zoon toch te maken. tenminste, hij waagt een nieuwe poging, die natuurlijk weer mislukt. het verdriet is zo voelbaar, de afdanking zo subtiel en de tranen zo echt. net als in het stukje van de oude vrouw bij de, te dure, slagerij. dit stukje kaart zo duidelijk een nationaal maatschappelijk probleem aan, maar de mensen lezen erover heen. ze hebben het te druk met zichzelf om stil te staan bij de oude vrouw, die snakt naar een praatje. ze zien haar niet en als ze toch maar wat zegt is het zo de geschreven dat de rillingen over je rug kunnen lopen. dat is kees van kooten in deze bundel op zijn best, om te huilen zo goed.